Blog o grach otome i visual novel.
Różne rzeczy w grach otome już widziałam. Komedie, tragedie, toksycznych love interest, przygnębiające bad endingi, pokrzepiające happy endingi… Były też różne typy postaci: demony, zwierzęta, magowie, lalki… Ale, że kiedyś przyjdzie mi przechodzić ścieżkę, w której główną postacią jest różowy pokemon, tego – przyznaję – nie przewidziałam. Zwłaszcza że jak już pojawiają się tego typu…
Czasami dobrze napisana postać potrafi udźwignąć na swoich fikcyjnych barkach cały scenariusz i uratować fabułę. Nie ma znaczenia czy mówimy o książce, filmie czy komiksie. I tak było w przypadku Shiratsukiego, bo – powiedźmy sobie szczerze – cały konflikt w jego ścieżce opierał się na jednym, smętnym nieporozumieniu i to nie takim, którego nie dałoby…
Rozpisałam się już na temat tego, co myślę o ścieżkach kanonicznych w wątku Allana, nie będę więc powtarzać tych samych wniosków, a zainteresowanych serdecznie zapraszam do tamtej recenzji. Zamiast tego przejdę od razu do konkretów i pozwolę sobie wyrazić wątpliwość, czy była chociaż jedna osoba, która wątpiła w to, że to właśnie Jupiter będzie ostatnim…
Nie przepadam za ścieżkami kanonicznymi*. Zwykle mój gust nie pokrywa się z tym, co za najlepsze rozwiązanie uważał scenarzysta. Na dodatek, zwłaszcza w nowszych grach, Otomate ma brzydką tendencję, by ze ścieżek głównego love interest robić przy okazji wyjaśnienie całej, growej fabuły. Co zawsze odbywa się kosztem czasu antenowego danej postaci: tak było z Lupinem…
Uwaga: w grze pojawia się motyw narzucania się, molestowania i kontaktu fizycznego bez zgody MC. Uwaga: Każda ścieżka w grze posiada wersje „Stay” i „Non-Stay”. Oznacza to, że Alice może: albo mieszkać na tym samym terytorium (Posiadłość Kapelusznika, Zamek Kier, Wesołe Miasteczko, Wieża Zegarowa), co postać, której ścieżkę chcemy poznać, albo mieszkać na obszarze innego…