Blog o grach otome i visual novel.
Rozpisałam się już na temat tego, co myślę o ścieżkach kanonicznych w wątku Allana, nie będę więc powtarzać tych samych wniosków, a zainteresowanych serdecznie zapraszam do tamtej recenzji. Zamiast tego przejdę od razu do konkretów i pozwolę sobie wyrazić wątpliwość, czy była chociaż jedna osoba, która wątpiła w to, że to właśnie Jupiter będzie ostatnim…
Nie przepadam za ścieżkami kanonicznymi*. Zwykle mój gust nie pokrywa się z tym, co za najlepsze rozwiązanie uważał scenarzysta. Na dodatek, zwłaszcza w nowszych grach, Otomate ma brzydką tendencję, by ze ścieżek głównego love interest robić przy okazji wyjaśnienie całej, growej fabuły. Co zawsze odbywa się kosztem czasu antenowego danej postaci: tak było z Lupinem…
Ogień i lód. Zupełnie jak moce, którymi się posługują. Chitose i Kazuya reprezentowali dwie skrajności. Nigdy jednak bym nie podejrzewała, że gadatliwy, niezbyt bystry i przesadnie energiczny typ wywrze na mnie pozytywniejsze wrażenie niż opanowany, elegancki mistrz miecza. No ale ja zdecydowanie zaliczam się do psiarzy. Może dlatego bardziej odpowiadała mi natura hałaśliwego, ale lojalnego…
Wielokrotnie wspominałam na blogu, że raczej nie należę do tych „oglądających”, więc nie mam na koncie wielu ukończonych anime. A jeśli nawet – to raczej shoneny, z rodzaju tych najbardziej popularnych tasiemców. Kiedy jednak przechodziłam ścieżkę Kazuyi, cały czas prześladowało mnie przeświadczenie, że skądś znam ten głos. I nie jest to aktor, który często występuje…
Uwaga: w grze pojawia się motyw z próbą gwałtu, samobójstwem, morderstwem. Mistrzowie horroru doskonale wiedzą, że pewnym rzeczy wcale nie trzeba wyjaśniać. Czasami doza tajemnicy i niepewności jest dokładnie tym, czego dany świat przedstawiony potrzebuje, aby urzec w jakiś sposób widza. Wiecie, milczący, bystry mściciel budzi znacznie większe zainteresowanie odbiorców – niż latający z maczetą…